वांजळे वहिनी, तुमचा निर्णय चुकलाच...

खडकवासला विधानसभा मतदारसघातून राष्ट्रवादीच्या घड्याळावर निवडणूक लढविण्याचा निर्णय दिवंगत आमदार रमेश वांजळे यांची पत्नी हर्षदा वांजळे यांनी घेतलाच. गेल्या पंधरा दिवसांपासून त्या राष्ट्रवादीकडूनच निवडणूक लढविणार, याची कुणकुण लागली होती. त्यावर गुरुवारी केवळ अधिकृत शिक्कमोर्तब झाले. याच मतदारसंघात महाराष्ट्र नवनिर्माण सेना कोणताही उमेदवार उभा करणार नसल्याचे राज ठाकरे यांनी सांगून टाकले. तीच रमेशभाऊंना खरी श्रद्धांजली असल्याचे स्पष्टीकरणही त्यांनी दिलंय.

रमेश वांजळे यांच्या आकस्मिक निधनानंतर खडकवासल्याची निवडणूक राजकीय वर्तुळात चर्चेत आली. आधीपासूनच राजकारणात सक्रीय असल्याने वांजळे वहिनी याच ही निवडणूक लढविणार, हे नक्कीच होते. प्रश्न होता तो फक्त त्या कोणत्या पक्षाकडून विधानसभेची पायरी चढणार याचा. राज्यात सत्ताधारी असलेल्या राष्ट्रवादीला साथ देऊन स्वतःच्या पदरात काय काय पाडून घेता येईल, याची समीकरणे त्या आखणार की ज्या महाराष्ट्र नवनिर्माण सेनेने भाऊंना राज्याच्या राजकीय पटलावर आणले त्यांचाच बरोबर राहून त्यांचा वारसा पुढे चालवणार याचा. राष्ट्रवादीची साथ घेताना वांजळे वहिनींनी राजकीय डावपेचांचा पुरेपूर वापर केला. खरंतर राष्ट्रवादीकडून निवडणूक लढविण्याचा निर्णय त्यांनी खूप आधीच घेतला असणार. मात्र, यातील कोणतीच माहिती त्यांनी आपल्या तोंडातून बाहेर येऊ दिली नाही. कार्यकर्त्यांचे मत जाणून घेऊन त्यानंतरच निर्णय घेऊ, असे त्या सांगत होत्या. राज ठाकरे आणि शर्मिला ठाकरे भाऊंना गुरुस्थानी होते. त्यामुळे ते आपल्याला आजही गुरुस्थानी आहेत, असे म्हणत म्हणत वेळ आल्यावर त्यांनी या दोघांना पद्धतशीरपणे कात्रजचा घाट दाखवत राष्ट्रवादीची साथ स्वीकारली. आता राष्ट्रवादीच्या तिकिटावर त्या खडकवासल्यातून निवडूनही येतील. वांजळे यांच्या अकाली एक्झिटमुळे निर्माण झालेल्या परिस्थितीचा फायदा त्यांना मिळेल. शिवाय निवडणुकीत त्यांना तोड देईल, असा कोणताच उमेदवार अजूनतरी रिंगणात उतरलेला नाही. निवडून आल्यावर राष्ट्रवादीच्या नेत्यांबरोबर आधीच झालेल्या डिलप्रमाणे त्यांना राज्यात एखादे राज्यमंत्रीपद वगैरे मिळण्याची शक्यताही नाकारता येत नाही. रमेश वांजळे यांच्या निधनामुळे निर्माण झालेल्या परिस्थितीचा पुरेपूर फायदा घेण्यात वांजळे वहिनी यशस्वी झाल्यात. आतापर्यंत कॉंग्रेसच्या जिवावर जिल्हा परिषदेत केलेल्या राजकारणाचा त्यांनी यानिमित्ताने अगदी परफेक्ट वापर करून घेतला आणि सत्तेच्या पुढे पक्ष, विचार, बांधिलकी अगदीच गौण ठरते, हे त्यांनी आपल्या कृतीतूनच दाखवून दिले

२००९ मधील विधानसभा निवडणुकीत रमेश वांजळे प्रसिद्धीच्या झोतात आले ते त्यांची शरीरयष्टी, अंगावरील सोन्याचे दागिने आणि त्यांच्या डायलॉगबाजीमुळे. मै दिखता व्हिलन जैसा हूं, लेकीन काम करता हूं हिरो जैसा, हा त्यांचा डायलॉग आजही त्यांच्या कार्यकर्त्यांमध्ये आणि मतदारसंघातील नागरिकांमध्ये फेमस आहे. कॉंग्रेसमध्ये असल्याने वांजळे यांना राष्ट्रवादीने तिकिट नाकारले होते आणि आपल्या पक्षातील विकास दांगट यांना उमेदवारी दिली होती. वांजळे यांच्याबद्दल त्यावेळी अजित पवार किंवा सुप्रिया सुळे यांना कोणतेही विशेष प्रेम नव्हते. यानंतर राज ठाकरे यांनी त्यांच्यावर तिकीट देण्यासाठी विश्वास दाखवला आणि अपक्ष म्हणून उभे राहण्यापेक्षा एका पक्षाची साथ वांजळे यांना मिळाली. राज ठाकरे यांनी दाखविलेल्या विश्वासाला वांजळेंनी सार्थ करून दाखवले. अर्थात प्रचाराच्या १२-१५ दिवसांच्या काळात रातोरात त्यांनी कोणताच चमत्कार केला नाही. विधानसभा निवडणुकीची तयारी वांजळे यांनी खूप आधीपासूनच केली होती. मतदारसंघात त्यांचा व्यापक जनसंपर्क होता. जवळपास प्रत्येक मतदाराचे जन्मतारखेपासून मोबाईल क्रमांकापर्यंतची विविध माहिती त्यांनी जमवून ठेवली होती. त्याचा त्यांनी योग्यवेळी वापर केला आणि विजयश्री खेचून आणली. कॉंग्रेसच्या कुशीत वाढलेल्या वांजळेंनी मनसेकडून निवडणूक लढविल्यावर मनापासून त्या पक्षाचा स्वीकार केला होता. त्याचे दर्शन विधानसभेच्या पहिल्याच अधिवेशनात सदस्यांच्या शपथ घेण्याच्या कार्यक्रमावेळी सगळ्यांना झाले. पुढेही मनसे स्टाईलने त्यांनी मतदारसंघात आणि विधानसभेत अनेकांना आपला इंगा दाखवलाच. आता तो सगळा इतिहास झालाय, हे खरंच.

अगदी दोन वर्षांपूर्वी ज्यांच्यावर विश्वास ठेवायला अजित पवारांनी नकार दिला होता. आज त्यांच्याच पत्नीला पक्षाच्या तिकिटाची गळ घालण्यात ते यशस्वी ठरलेत. आता यासाठी दबावतंत्र की लोभतंत्र यापैकी कशाचा वापर केला गेला ते नजीकच्या भविष्यात स्पष्ट होईलच. तरीही एक गोष्ट पक्की की राष्ट्रवादीबरोबर जाण्याचा वांजळे वहिनींचा प्रकार म्हणजे मेलेल्याच्या टाळूवरचे लोणी खाण्यासारखेच आहे. कॉंग्रेसकडून जिल्हा परिषदेचे सदस्यत्व स्वीकारले असताना मनसेला झुलवत ठेवून राष्ट्रवादीबरोबर सोयरीक करण्याची त्यांची चाल निवडणुकीच्या निकालात जरी यशस्वी ठरली. तरी दूरगामी विचार केला तर ती अपयशी ठरेल, हे नक्की. त्यामुळेच रमेशभाऊंना दोन वर्षांपूर्वी मत देणारा खडकवासल्यातील प्रत्येक मतदार आज मनात हेच म्हणत असेल की वांजळे वहिनी तुमचा निर्णय चुकलाच, तुम्ही नीट विचार करायला हवा होता...

व्यक्त व्हा, पण जरा जपून...!

व्यक्त होण्याची संधी सोशल नेटवर्किंगमुळे प्रत्येकाला मिळाली. वैयक्तिक आयुष्यातील अनुभव मांडण्यासाठी फेसबुक, ट्विटर, ऑर्कुट इत्यादी संकेतस्थळे हक्काची व्यासपीठ बनली. मात्र, कोणतेही विधान करताना त्याच्या परिणामांचा विचार प्रत्येकानेच केला पाहिजे. माध्यम हातात आले म्हणून ते बेपर्वाईने वापरणे कधीही धोकादायक ठरते. शिवाय वैयक्तिक आयुष्यातील कोणता अनुभव उघड करायचा आणि कोणता स्वतःपुरता मर्यादित ठेवायचा, याचेही भान ज्याने त्याने ठेवले पाहिजे. तसे नाही केले, तर विपरीत परिणामांना सामोरे जाण्याची वेळ कोणावरही येऊ शकते.

फेसबुकवर ज्येष्ठ ज्यू नागरिकाबद्दल अवमानकारक मजकूर प्रसिद्ध केल्यामुळे एका कर्मचाऱ्याला नोकरीला मुकावे लागले. दक्षिण आफ्रिकेमध्ये नुकतीच ही घटना घडली. अवघ्या एक-दोन वाक्‍यांचे विधान करून एखाद्याची बदनामी करण्याचे सोशल नेटवर्किंग हे खरंतर माध्यम नव्हे. कोणत्याही संस्थेत काम करताना समोरच्या व्यक्तीचा कितीही राग आला, तरी त्याचे असे जाहीरपणे प्रकटीकरण निश्‍चितच चुकीचे ठरते. कर्मचाऱ्यांनी आपल्या कामाबद्दल, वरिष्ठांबद्दल अवमानकारक मजकूर सोशल नेटवर्किंग संकेतस्थळांवर प्रसिद्ध केल्यास त्यांच्यावर निलंबनाची कारवाई करता येईल, असे दक्षिण आफ्रिकेतील कायदा सल्लागार जोहान बोट्‌स यांनी म्हटले आहे. कर्मचाऱ्यांनी जरीही कार्यालयाबाहेरून एखादी प्रतिक्रिया संकेतस्थळावर प्रसिद्ध केली, तरी तो त्यांच्या वैयक्तिक स्वातंत्र्याचा भाग आहे, असे म्हणता येणार नाही. यामध्ये संबंधित कर्मचाऱ्याने कार्यालयातील संगणकाचा वापर केला आहे की घरातील संगणकाचा, यापेक्षा त्याने केलेल्या विधानाचे होणारे परिणाम जास्त महत्त्वाचे आहेत. त्याच वेळी कोणत्याही सोशल नेटवर्किंग संकेतस्थळावर कोणतेही विधान प्रसिद्ध केल्यानंतर ते कोणा एकाचे राहत नाही. त्या विधानाचा वेगवेगळा अर्थ लावला जाऊ शकतो. त्याचबरोबर तो अनावश्‍यकपणे कोणत्याही व्यक्तीपर्यंत पोचू शकतो, याचा विचार केला पाहिजे, असे बोट्‌स यांचे मत आहे. यातून मार्ग काढण्यासाठी त्यांनी एक सोप्पा उपाय सुचविला आहे. सोशल नेटवर्किंग संकेतस्थळावर कोणतेही विधान किंवा प्रतिक्रिया प्रसिद्ध करण्यापूर्वी प्रत्येकाने एका गोष्टीचा विचार केला पाहिजे. दुसऱ्या दिवशी प्रसिद्ध होणाऱ्या वृत्तपत्रांमध्ये तुम्हाला तो मजकूर प्रसिद्ध झालेला आवडेल का? जर याचे उत्तर नकारार्थी असेल, तर तसे विधान फेसबुक किंवा ऑर्कुटवर अजिबात प्रसिद्ध करू नका, असे बोट्‌स यांना वाटते.

केवळ कंपनी आणि कर्मचारी एवढ्यापुरताच हा विषय मर्यादित नाही. परिचयात येणाऱ्या विविध व्यक्तींबद्दल आपल्या मनात काही ग्रह असतात. त्यातूनच एखादी व्यक्ती जवळची वाटू लागते तर एखाद्याचा कायमच तिटकारा येतो. पुढे एकमेकांवर टीका सुरू होते. या टीकेला फेसबुक, ट्विटरचे व्यासपीठ मिळता कामा नये, याची जबाबदारी आपल्यावरच आहे.

...काय झालास तू!

खूप वर्षांनंतर परवा पुरुषोत्तम नाट्य स्पर्धेची प्राथमिक फेरी पाहण्याचा योग आला. ऐन रविवारी भल्या पहाटे उठून नऊ वाजेपर्यंत "भरत'वर पोचायचं खरंतर जिवावर आलं होतं. तरीही प्राथमिक फेरीतील काही नाटकं पाहण्याचा योग आला आहे, तर कशाला दवडायचा म्हणून जायचं ठरवल. झालं रविवारी सकाळी आवरून-सावरून "भरत'वर पोचलो.

"भरत'वर आधीपासूनच सहभागी कॉलेजच्या विद्यार्थ्यांचं घोषणा युद्ध रंगल होतं. खरंतर पुरुषोत्तम स्पर्धा जितकी प्रसिद्ध तितकीच प्रसिद्धी या घोषणा युद्धाला मिळालीये. त्यातही दरवर्षी काही अतिउत्साही विद्यार्थी "डोकं' लढवून काही नवीन घोषणांची भर घालतात. आबासाहेब गरवारे कॉलेजचं "आता पास' आणि जयवंतराव सावंत कॉलेजचं "प्रेम जाड असंत' या एकांकिका त्या दिवशी सादर होणार होत्या.

"पुरुषोत्तम'चं एक बरं असतं. स्पर्धा असल्यामुळं सगळं कसं अगदी वेळेत सुरू होतं आणि वेळतं संपतं. बरोब्बर नऊच्या ठोक्‍याला आम्ही रंगमंदिरात दाखल झालो. तरीही विद्यार्थ्यांचं घोषणा युद्ध काही संपलं नव्हतं. इकडून गरवारे.... गरवारे...तर तिकडून गरवारे... घर जा रे....!

कधी एकेकाळी मी ही अशाच घोषणा देत होतो, याची आठवण होणं साहजिकच होतं. पण काय कोण जाणे त्यादिवशी मला त्या घोषणा नकोशा झाल्या होत्या. का ही मुलं बेंबीच्या देठापासून ओरडतायत. यांच्या घोषणांवर त्यांची एकांकिका अंतिम फेरीत जाणार नाही, हे यांना कळत नाही का? असा प्रश्‍न माझ्या मनात उपस्थित झाला आणि त्याचवेळी हे सगळं मला इतकं का "इरिटेट' करतंय हे देखील समजेनासं झालं.

पलिकडे एकांकिका सुरू होती आणि इकडं माझ्या मनात वेगळ्याच विचारांनी "एन्ट्री' घेतली होती. कसे बदल असतात हे सगळे. माझं कॉलेज "लाईफ' संपून आठ-नऊ वर्षे झाली असतील. पण एवढ्यात किती बदल झालेत आपल्यात हे जाणवू लागलं.

खरंच कॉलेज "लाईफ' खूप वेगळं असतं. आपण काय करतोय, कशासाठी करतोय, त्याचा काही उपयोग होणार आहे का, याचा कोणताच विचार न करता केवळ मित्र म्हणाले म्हणून करायचं. मागचा-पुढचा कोणताच विचार न करता कोणतंही आव्हान स्वीकारायचं. पण जसजसं वय पुढे सरकतं तसतसा यामध्ये बदल होऊ लागतो. नुसतं काय करायचं, हाच प्रश्‍न नाही तर मग का करायचं, त्यातून मला किंवा आम्हाला काय फायदा होणार, किती वेळ जाणार असे प्रश्‍न मनात घोळू लागतात आणि इथंच सुरवात होते ती आयुष्यातील एका टप्प्याकडून दुसऱ्या टप्प्याकडं जाण्याची. प्रत्येकाच्या पातळीवर अगदी नकळतपणे हे बदल होत असतात. काहींना ते जाणवतात तर काहींना जाणवत नाही इतकचं.

खरंतर हे सगळंच खूप गमतीदार आहे, असं मला वाटतं. एकाच आयुष्यात अनेक "लाईफ' जगण्याची संधी मिळते. फक्त आपल्यात काहीतरी बदल होताहेत हे जाणवण्याइतकी संवेदनशीलता असली पाहिजे. माझ्यापुरतं बोलायचं तर अजून तिशी ओलांडली नसली, तरी तरुणपणाचा एक टप्पा संपलाय, हे मी ओळखलं. आता त्या टप्प्यातली मजा कदाचित वेळ व्यर्थ घालवण्यासारखी वाटेल. अजून काही वर्षांनी यामध्ये आणखी काही बदल झाले असतील. अव्याहतपणे हे सगळं चालूच राहील. आपण फक्त बघत राहायचं आणि बदल आनंदानं स्वीकारत जायचं.

"सी-फूड'चा शौकीन

ग्रॅंडमास्टर अभिजित कुंटे याच्या मुलाखतीवर आधारित लेख इथे देत आहे. तुमच्या प्रतिक्रिया अवश्‍य कळवा.
----------------------

""वेगवेगळ्या कारणांनी सहा-सहा महिने घराबाहेर राहावं लागत असल्यानं खाण्याबाबत फार काही आवडी-निवडी ठेवून चालत नाही. उलट, जे समोर येईल ते आवडीनं खावं लागतं. त्यातही कोळंबी आणि माशांचे पदार्थ मिळाले तर जेवायला मजा येते...'' बुद्धिबळातील चौसष्ट घरांचा "राजा' ग्रॅंडमास्टर अभिजित कुंटेने स्वतःच्या आवडी-निवडींचा "पट' मांडला. शाकाहारी पदार्थांपेक्षा मांसाहारी पदार्थच अभिजितला विशेष प्रिय. त्यामध्ये झिंगे, कोळंबी, पापलेट अशा सागरी खाद्यपदार्थांचा समावेश. एरंडवण्यातील "निसर्ग' रेस्तरॉंमध्ये हे पदार्थ खाण्यासाठी वरचेवर जाणं होत असल्याचंही तो सांगतो.

बुद्धिबळात कोणतीही चाल खेळण्यापूर्वी विचार करणाऱ्या अभिजितला खाण्याबद्दल बोलताना फारसा विचार करावा लागत नाही. एकामागून एक आवडीचे पदार्थ तो सांगत जातो. घरात आईनं केलेली पुरणपोळी हा त्याचा आवडता पदार्थ. तशी पुरणपोळी कोणीही केली असली तरी त्याला आवडतेच; पण आईनं केलेली असेल तर त्याच्यासाठी दुधात केशरच! बायकोनं केलेला कोणता पदार्थ आवडतो, असं विचारलं, तर सगळंच आवडतं, असं सांगून ती डोसा फारच छान करते, असं तो सांगतो. स्वतःवर काही करण्याची वेळ आलीच, तर "मॅगी' करून खायला त्याला आवडते. दुसरं काहीच तयार करता येत नसल्यानं एवढा एकच पर्याय त्याच्यासाठी उपलब्ध असतो.

"वीकएण्ड'ला खाण्यानिमित्त बाहेर जाण्याची अभिजितला मनापासून आवड. पुण्यात असेल तर त्याची पहिली पसंती असते फर्ग्युसन रस्त्यावरील "वैशाली'ला. त्याच्या मते तिथला "ऍम्बियन्स' खूपच छान. महाविद्यालयात असल्यापासून त्याला "वैशाली'त जाण्याची सवय आहे. तिथला उडीदवडा-सांबार हा त्याचा सर्वाधिक आवडता पदार्थ. वेगवेगळे देश फिरून आलेल्या अभिजितचे भारताबाहेरही खाण्याचे खास "अड्डे' आहेत. झेक प्रजासत्ताकमधील पारडुबिस शहरात मिळणारा "चीज ब्रोकोली' आणि सिडनीमधील "स्क्विड्‌स' हे त्याचे आवडते पदार्थ. पाश्‍चात्त्य देशांमध्ये मसाल्याचा वापर खूप कमी असतो. त्यामुळे सुरवातीला तिथले पदार्थ नकोसे वाटतात. पण एकदा सवय झाली, की ते पदार्थही आपण आवडीने खाऊ लागतो, असा अभिजितचा अनुभव.

साबूदाणा खिचडी आणि लखनवी चिकन!

अभिनेत्री अमृता सुभाष हिच्या खाण्याच्या आवडीनिवडी जाणून घेण्यासाठी मी नुकतीच तिची एक मुलाखत घेतली. ती इथे देत आहे. तुमच्या प्रतिक्रिया कळवा.
-------------------------

""पदार्थ बनविणाऱ्याच्या हाताला असलेली चव आणि त्याचं प्रेम यामुळेच तो पदार्थ जास्त चविष्ट होतो. पाककलेपेक्षा या गोष्टी जास्त महत्त्वाच्या असतात. त्यामुळेच आईच्या हातचं लखनवी चिकन आणि सासूबाईंनी केलेली आमटी आणि कढी या पदार्थांना असणारी चव दुसऱ्या कशालाच नाही...'' रंगभूमी, चित्रपट आणि मालिका अशा सर्वच प्रांतांत कसदार अभिनयाचा ठसा उमटविणारी अभिनेत्री अमृता सुभाष तिच्या खाण्याच्या आवडीनिवडी "शेअर' करत होती. शाकाहारी व मांसाहारी अशा दोन्ही प्रकारांत अमृताचे काही विशेष आवडीचे पदार्थ आहेत आणि ते मिळण्याची ठिकाणंही अगदी खासच. त्यात पुण्याच्या "कल्पना भेळ'पासून ते दिल्लीतील वेगवेगळ्या ढाब्यांवर मिळणाऱ्या शाही पनीरपर्यंतचा समावेश. या सगळ्यांमध्ये तिला सर्वांत जास्त आवडते, ती साबूदाण्याची खिचडी. खिचडीवर इतकं प्रेम, की तिला लहानपणी स्वप्नंही खिचडीचीच पडायची म्हणे! अमृता घरी येणार असल्याचं कळलं, की अजूनही तिचे नातलग आदल्या दिवशीच साबूदाणा भिजवून ठेवतात.

भेळ हा अमृताचा आणखी एक आवडीचा पदार्थ. "पुण्यातील "कल्पना', "पुष्करणी' आणि "गणेश' या ठिकाणी जशी भेळ मिळते, तशी भेळ जगात कुठंच मिळत नाही,' असं तिचं अगदी ठाम मत. त्यातही "कल्पना भेळे'ची आठवण निघाली की ती "नॉस्टॅल्जिक' होते आणि मग स. प. महाविद्यालयातील दिवस, तिच्या मित्रमैत्रिणी, कला मंडळचा ग्रुप या सगळ्या आठवणी ताज्या होतात. भेळीच्या गाडीवर कांदा, कोथिंबीर कापताना नुसतं बघितलं तरी अमृताच्या तोंडाला पाणी सुटतं. मुंबईत सगळं काही मिळत असलं तरी तिथं चांगली भेळ मिळत नाही, अशी तिची खंत. भविष्यात स्वतःची भेळेची गाडी सुरू करायला आवडेल, असंही ती गमतीत सांगते.

लखनवी चिकन, कोळंबी मसाला आणि माशांचे इतर सगळे खाद्यपदार्थ अमृताला विशेष प्रिय. कोळंबी मसाला स्वतः तयार करून घरच्यांना खाऊ घालणंही तिला आवडतं. त्यासाठी मुंबईत कोळंबी विकत घेण्याचं दुकानही ठरलेलं. मांसाहारी प्रकारातील सगळेच खाद्यपदार्थ करायला आणि खायला तिला आवडतात. पुण्यातील "पुरेपूर कोल्हापूर' हॉटेलमधील मांसाहारी थाळी आणि सोबत पांढऱ्या रश्‍शामुळं तोंडाला चव येते, असं अमृता सांगते.

आम्रखंड, सासूबाईंनी केलेले मोदक आणि गाजराचा हलवा हे अमृताच्या आवडीचे गोड पदार्थ. दिल्लीतील बंगाली मार्केटमध्ये मिळणारा "आलू की टिक्की' हा पदार्थ आणि सगळ्याच प्रकारचे पराठे यांचा एकदा तरी प्रत्येकानं आस्वाद घेतला पाहिजे, असं तिला वाटतं. एकूणच, वेगवेगळ्या भूमिकांमधून प्रेक्षकांसमोर येणारी अमृता पक्की खवय्यीही आहे, असं तिच्याशी झालेल्या संवादातून जाणवत राहतं.

पालेभाज्यांच्या प्रेमात प्रशांत!

मराठी रंगभूमीवरील आघाडीचा अभिनेता प्रशांत दामले याच्या खाण्याच्या आवडीनिवडी जाणून घेण्यासाठी मी नुकतीच त्याची एक मुलाखत घेतली. त्यावर आधारित लेख सोबत देत आहे. तुम्हाला तो निश्‍चित आवडेल आणि तुम्ही तुमच्या प्रतिक्रिया मला सांगाल, अशी अपेक्षा ठेवतो.

---------------

""मेथीच्या पिठ पेरून केलेल्या भाजीसोबत भाकरी, कांदा, लसणाची चटणी आणि तळलेली मिरची असा फक्कड बेत मला पंचपक्वानांपेक्षा जास्त आवडतो. पालेभाजी कोणतीही असो, अंबाडी, पालक, करडई, चवळी, तांदळी, राजगिरा मला आवडतेच. फक्त शेपूच आणि माझं वाकड आहे. शेपू खालं की घसरून पडल्यासारखं वाटतं...'' आजच्या घडीचा मराठी रंगभूमीवरील आघाडीचा अभिनेता प्रशांत दामले त्याच्या नेहमीच्या शैलीत बोलत होता. "आम्ही सारे खवय्ये' मालिकेतून प्रेक्षकांच्या "किचन'मध्ये पोचलेल्या प्रशांतला स्वतःला काय खायला आवडतं, हे अगदी दिलखुलासपणे तो सांगत होता. पालेभाज्यांवर प्रशांतच विशेष प्रेम असल्याचं त्याच्याशी बोलताना सातत्यानं जाणवतं. डाळ-तांदळाच्या कण्या घालून बायकोनं केलेली अंबाडीची भाजी प्रशांतला विशेष प्रिय.

रंगभूमीवर असताना अभिनयात कोणतीही कमतरता राहू नये, यासाठी दक्ष असलेल्या प्रशांतला घरी जेवतानाही सगळं साग्रसंगीतच लागतं. पानात भाजी कोणतीही असू दे पण त्यातले इनग्रेडियंट, मसाले अगदी कोंथिबीर-खोबऱ्यापासून ते आलं-लसणाच्या पेस्टपर्यंत सगळं अगदी प्रमाणात आणि परिपूर्ण हवं. त्याशिवाय जेवायला मजा येत नाही, असं त्याचं अगदी स्पष्ट मतं. कोणताही पदार्थ एक चमचा तेलातही होतो आणि चार चमचे तेलातही बनवता येतो. पण सध्या एक चमचा तेलात केलेले पदार्थ खाणं त्याला जास्त पसंत आहे. घरात आणि बाहेरही शाकाहरी जेवणच तो जास्त "प्रेफर' करतो.

दौऱ्यांच्या निमित्तानं त्याचं सतत बाहेरगावी जाणं होतं, अशावेळी शक्‍यतो तो ज्या हॉटेलवर उतरतो तिथेचं खातो. त्यामुळं पुण्यामध्ये असतानाही खाण्यासाठी हॉटेलमध्ये जाणं होत नाही. कधी वेळ आलीच तर गरमागरम उपमा आणि कडकडीत भूक लागली असेल तर उत्ताप्पा अशाच "डिशेस' खायला आवडतात. उत्ताप्प्यामुळं पोट भरल्यासारंख वाटत असल्याचं प्रशांत सांगतो. जिलेबी आणि आमरस या प्रशांतच्या "फेव्हरिट स्वीट डिश'. पुण्यात कोणाच्याही लग्नाला आलं की जिलेबीचा बेत असेल तर स्वारी खूष.

रंगभूमीवर किंवा चित्रपटांमध्ये वेगवेगळ्या भूमिका करणारा प्रशांत कधीकधी घरीही "शेफ'ची भूमिका बजावतो. फ्लॉवर, मटार, बटाटा, टोमॅटो घालून केलेला खास "प्रशांत स्टाईल कुर्मा' त्याच्या घरातील सगळ्यांनाच आवडतो. भविष्यात कधी स्वतःच हॉटेल काढलंच तर तिथं फक्त अस्सल महाराष्ट्रीयन आणि साऊथ इंडियन पदार्थच ठेवेन, पंजाबी जेवण आवडणाऱ्यांना तिथं "नो एंट्री' असेल, असं प्रशांत अगदी ठासून सांगतो.

सतत धावपळीच्या जीवनात काही गोष्टी तो अगदी कटाक्षानं पाळतो. सकाळचं जेवण अकरा वाजता घेऊनच घरातनं बाहेर पडतो. कुठही जेवताना कोशिंबीर पानात असलीच पाहिजे. सोबत तोंडाला चव येण्यासाठी लोणचं हवंच. कडकडीत भूक लागेपर्यंत काहीच खायचं नाही. या सगळ्या सवयींमुळंच प्रशांतन स्वतःला सतत "फिट' ठेवलयं.

--------------